Twee jaar geleden zijn mijn ouders verhuist. Ze gingen weg uit het huis waar mijn zus en ik zijn opgegroeid. Ik vond het heel erg. Mijn ouders nog erger. Sinds de verhuisdag ben ik er niet meer geweest, tot afgelopen zaterdag…. In het huis is een enorm aso gezin komen wonen. De buren hadden meteen mot met ze. Ze hebben de prachtige tuin, die zo liefdevol door mijn vader is aangelegd zonder pardon gesloopt en weggegooid. Idioten!! Vervolgens hebben ze er een enorm tuinhuis in gezet waar hun zoon dan kan wonen. Over de binnenkant weten we niks, maar de buitenkant zegt al genoeg. Omdat mijn ouders nog vrienden in de straat hebben wonen hebben ze het proces aan de buitenkant kunnen volgen. Ik hoorde de vreselijkste verhalen en durfde echt niet te gaan kijken, bang voor mijn eigen emoties. Zaterdag was het dan toch zo ver. "Als ik Saar durf los te laten, durf ik ook naar de kromgouw". Samen met Niek ben ik wezen kijken. Het viel me reuze mee, ik kon dan ook de tuin niet zien en dat scheelt wel een stuk. In niks is het meer ons huis. Elke centimeter is anders. Er staan enorm veel tirelantijnen in de voortuin. Er staan zelfs twee stenen muurtjes. Helaas staat er een auto voor, zodat het op de paparazi foto niet zo goed te zien is…. Ze hebben zelfs een dakpan met hun namen erop… Verder vind ik natuurlijk alles er fout aan, tot aan de kleur bruin toe (maar die staat ook echt niet!). Misschien klinkt het allemaal wat overdreven, maar ik ken de geschiedenis van hun met mijn ouders en wat dat allemaal teweeg heeft gebracht, en geloof me, ik ben nog mild…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten