Vandaag is het al weer 6 jaar geleden dat Saartje bij ons kwam. Ik woonde nog in mijn vorige huis en het was zo'n week of 10 geleden dat mijn kat Loesje plotseling was overleden. Ook Geert had dat jaar zijn kat moeten laten inslapen. We verlangden inmiddels wel weer naar een kat om ons heen!
Ook toen was het een zaterdag. Ik weet nog dat het heel erg mistig was. Wat dat betreft waren we gek dat we op pad gingen. We gingen naar het asiel in Balgoy. We gingen eigenlijk niet eens om een katje uit te zoeken, maar meer om te voelen of we er klaar voor waren. Stiekem namen we wel een poezenmandje mee.....
In Balgoy waren best veel katten, maar er was er geen een die ons echt aansprak. Maar door al die katten werden we wel enthousiast en we besloten naar een ander asiel te rijden. De mist was inmiddels heviger geworden. Het andere asiel was helemaal in Velp. Een asiel waar we nog nooit geweest waren. De opbouw was ook anders. Elke kat had zijn eigen hokje. Al snel was ik helemaal verkocht. Er zat een heerlijke lapjes theemuts die Saartje heette. Maar ze bleek een plaspoes te zijn. Iets wat we echt niet wilden, want een van de katten van Geert was een plaskater geweest, en dat wil je echt niet nog een keer..... Ik voelde me er wel schuldig over naar die kat toe....
We keken verder. In een van de kooitjes lag een klein "pastel-lapje" op haar rug enorm cute te wezen. Geert viel als een blok voor haar! Ze was 4 maanden en was met moederpoes en broertjes en zusjes gevonden in een schuur toen ze net geboren waren. De hele familie was al geplaatst, alleen deze was nog over. Ze was alleen wat schuw, iets wat ik niet zo'n goed idee vond, ik wilde wel een gesocialiseerde kat. Maar je zag iets gebeuren tussen dit katje en Geert. De vonken, de klik, het was er allemaal. Ok, deze zouden we mee naar huis nemen. Ze had alleen nog geen naam. We besloten haar te vernoemen naar de Saartje die we niet mee namen.
En zo is het gekomen dat we toen "ineens" Saartje hadden. Ze was alleen zo schuw dat we haar niet mochten aaien. In het begin was dat erg moeilijk, daarvoor neem je toch geen kat! Met veel liefde en geduld is ze spelenderwijs aan ons gewend geraakt en mochten we haar voorzichtig aaien. Nu na al die jaren zijn we dikke maatjes en mag er flink gekroeld en geknuffeld worden, maar wel alleen op haar voorwaarden.....
2 opmerkingen:
Ik ruik nog de geur van de groene zeep waarmee we de plas van de kachel poetsten op de Vondelstraat. Dat bakje met groene zeep stond dan op de kachel en op een goed moment wilde de oma van Mila dit aan Mila voeren als fruithapje. Mooie herinneringen komen boven door dit blogje. Maar hoe heette de poes, onze hersenen kraken...Verdrongen.
Haha, o god ja die kachel en die zeep! Was ik alweer vergeten. En dat fruithapje!! Haha! Ik moest eigenlijk plaskater ipv poes schrijven. Deze lieve kater heette Paultje. Zoooo'n schatje, maar o, o, o al die plasjes.....
Een reactie posten