We hadden besloten Saar los naar buiten te doen. Daar heeft ze duidelijk behoefte aan en dat gunnen we haar. Maar o wat is dat moeilijk! We hadden zo’n beeld van een voorzichtig snuffelende Saar, meter voor meter, beetje schrikkerig misschien. Want dat deed ze altijd!! De schoolstraat was haar eigen, maar o wee als ze een geluidje hoorde! Zucht… Vandaag was het zover, of eigenlijk gister al. Maar nu werd het serieus. Ze had nu snel zelf door hoe ze door het kattenluikje naar buiten moest. Oke, ze was buiten, mijn hart begint te bonzen. Maar in plaats van op voorzichtige verkenning uit te gaan, gaat ze als een kip zonder kop er op uit! Help! Al snel rent ze de tuin uit richting de voorkant (en weg…), Wij haar weer terug naar de tuin jagen. Rustig blijven… Maar al snel zat ze weer bij de buren, steegje, richting nog verdere buren….. Niks geen angst, geen rustige ontdekking. Dit trok ik niet meer. Zo rustig mogelijk ben ik naar haar toe gegaan en heb ik haar gepakt (net optijd anders zat ze alweer een tuin verder) en heb ik haar naar binnen gedaan en toen was het huilen (niet alleen van Saar maar ook van mij). Geert, die ervaring heeft met Paultje en Lotje, vond het ook niet normaal hoe Saar de buitenwereld in rent. Misschien toch maar een tuigje. Ik ga het morgen in ieder geval kopen, dan gaan we dat uit proberen.
Gaan alle katten als kip zonder kop de wijde wereld in? Dit kwam me in ieder geval wat te onbezonnen over….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten